អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ជាអត្តសញ្ញាណជាតិដ៏សំខាន់មួយដែលបុព្វបុរសខ្មែរ បានបន្សល់ទុកឱ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយបានប្រើប្រាស់ថែរក្សា ហើយភាសាខ្មែរក៏មានការទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងភាសាបាលីនិងសំស្ក្រឹតដែលជាភាសាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាប្រៀបដូចជាបងប្អូនបង្កើតដែរ ។
តាំងពីត្រូវបានលេចជារូបរាងឡើង អក្សរសាស្ត្រខ្មែរបានផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់ប្រជារាស្ត្រខ្មែរក្នុងការសិក្សា និងកត់ត្រាកំណត់ហេតុផ្សេងៗទាក់ទងនឹងប្រវត្តិសាស្ត្រ ទំនៀមទម្លាប់ ប្រពៃណី ជំនឿ សាសនា អក្សរសិល្ប៍ជាដើមនៅលើស្លឹករឹត ជញ្ជាំងប្រាសាទ ផ្ទាំងថ្ម សៀភៅ តាំងពីសម័យបុព្វបុរសរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន ដែលធ្វើឱ្យខ្មែរជំនាន់ក្រោយស្គាល់ខ្លួនឯងបានច្បាស់។ ម្យ៉ាងទៀត ការរីកចម្រើននៃវិទ្យាសាស្ត្របច្ចុប្បន្ន កាន់តែផ្ដល់ភាពងាយស្រួលថែមទៀត ដូចជាតាមរយៈ ប្រព័ន្ធអ៊ីនធើនែត កុំព្យូទ័រជាដើមដែលជាបច្ចេក វិជ្ជាទំនើបៗ អាចឱ្យខ្មែរសិក្សាស្វែងយល់ពីចំណេះដឹងទូទៅ បានទូលំទូលាយតាមរយៈអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ។ អក្សរសាស្ត្រនិងភាសាខ្មែរផ្ដល់គុណតម្លៃដ៏វិសេសវិសាលឱ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរទូទៅ ក្នុងការសិក្សាក្រេបជញ្ជក់ចំណេះវិជ្ជាទាំងផ្លូវលោកនិងផ្លូវធម៌គ្រប់បែបយ៉ាងតាមវត្តអារាម សាលារៀន តាំងពីបឋមសិក្សារហូតដល់ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ អនុបណ្ឌិត បណ្ឌិត ទទួលបានការងារល្អៗធ្វើ។
និយាយដោយខ្លី ក្នុងការសិក្សាមុខវិជ្ជាផ្សេងៗ ប្រ សិនបើមិនចេះអានអក្សរខ្លួនឯងផង ធ្វើម្ដេចនឹងអាចសិក្សាស្វែងយល់ឯកសារផ្សេងៗ បានដោយ ងាយស្រួល។ ដោយហេតុនេះហើយ នៅថ្ងៃទី២០ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៨ ទើបរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានប្រកាសកំណត់យកវចនានុក្រមខ្មែរ ដែលជាព្រះរាជនិពន្ធរបស់សម្ដេចព្រះសុមេធាធិបតីសង្ឃ នាយកគណៈមហានិកាយ ជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ បោះពុម្ពគ្រាទីប្រាំ ភាគ១ នៅឆ្នាំ១៩៦៧ និងភាគ២ នៅឆ្នាំ ១៩៦៨ ជាគោលក្នុងសំណេរភាសាខ្មែរទាំងឡាយ។
តាមការសង្កេតឃើញបច្ចុប្បន្ន ខ្មែរមួយចំនួន ជាពិសេសសិស្ស និស្សិតតែងមានការភាន់ច្រឡំនិងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ ព្រួយបារម្ភចំពោះវិស័យអក្សរសាស្ត្រជាតិដូចជាការសរសេរពាក្យ និងការប្រើប្រាស់ពាក្យជាដើម ឱ្យបានត្រឹមត្រូវតាមអក្ខរាវិរុទ្ធនិងកម្រិតនៃពាក្យនោះទេ គឺគ្រាន់តែសរសេរឱ្យតែអានបានយល់បានតែប៉ុណ្ណោះ មិនដែលខ្វល់ ថាសរសេរត្រូវឬខុស ឬផ្ទៀងផ្ទាត់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ឬសិក្សាស្រាវជ្រាវពីឫសគល់នៃអក្សរសាស្ត្រខ្លួនឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត យុវវ័យសម័យបច្ចុប្បន្នពុំសូវផ្ដល់តម្លៃឱ្យអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ប៉ុន្មាននោះទេ ពួកគេនាំគ្នាពេញនិយមយកអក្សរ និងភាសាបរទេសមួយចំនួន មកប្រើប្រាស់លាយឡំជាមួយនឹងអក្សរនិងភាសាខ្មែរ ទាំងដែលអក្សរនិងភាសាខ្លួនមានរួចទៅហើយ មិនយកមកប្រើប្រាស់ បែរជាយកអក្សរ និងភាសាដទៃមកជំនួសទៅវិញ។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាហេតុធ្វើឱ្យវិស័យអក្សរសាស្ត្រ និងភាសាជាតិជួបនឹងវិបត្តិ។ ទោះបីជាបច្ចុប្បន្ន ពិភពលោក ប្រើប្រាស់ភាសាអង់គ្លេសជាផ្លូវការយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងគួរឱ្យតម្លៃភាសាជាតិជាងភាសាដទៃដែរ ព្រោះថាមុននឹងចេះអក្សរ និងភា សាដទៃបាន ក៏ដោយសារគុណអក្សរ និងភាសាខ្មែរដែរ។ ជាក់ស្ដែង បើមនុស្សមិនចេះអក្សរប្រៀប បាននឹងពេលថ្ងៃដែលគ្មានពន្លឺ គឺងងឹតសូន្យឈឹងដូចយប់ឥតព្រះចន្ទដូច្នោះដែរ យ៉ាងណាមិញយើង គួរតបស្នងសងគុណដល់អក្សរសាស្ត្រ និងភាសាជាតិវិញដោយការឯកភាព អភិរក្សនិងអភិវឌ្ឍ និងលើកតម្កើងអក្សរសាស្ត្រជាតិឱ្យរីកចម្រើន ឋិត ថេរជានិរន្តរ៍ ដ្បិតថាសព្វថ្ងៃនេះ ភាសា និងអក្សរ សាស្ត្រជាតិបាននិងកំពុងជួបនូវវិបត្តិ គឺការមិនឯក ភាពគ្នាចំពោះចំណុចប្រាំយ៉ាងគឺ ការអានពាក្យ ការសរសេរពាក្យ ការប្រើពាក្យ ការបង្កើតពាក្យ និងកម្ចីពាក្យពីបរទេស។
ដើម្បីរួមចំណែក ក្នុងការអភិវឌ្ឍវិស័យអក្សរសាស្ត្រ និងភាសាជាតិ ក្នុងនាមយើងជាកុលបុត្រ កុល ធីតាខ្មែរគ្រប់រូប គប្បីយកចិត្តទុកដាក់ថែរក្សាការ ពារភាសា និងអក្សរសាស្ត្រជាតិយើងឱ្យបានរីកចម្រើន តាមរយៈវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗ ដូចជាតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ការបង្រៀនតាមសាលាជាដើមដើម្បីបញ្ជ្រាបចំណេះដឹង ខាងវិស័យអក្សរសាស្ត្រជាតិដល់សិស្សនិស្សិត និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរទូទៅឱ្យងាកមកចាប់អារម្មណ៍ និងស្វែងយល់ពីគុណតម្លៃនៃភាសានិងអក្សរសាស្ត្រជាតិឡើងវិញ។ យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកសិក្សាខ្មែរគ្រប់រូបគ្រប់វ័យ គួរមានវចនានុក្រមខ្មែរទាំងពីរភាគក្នុងដៃ ដើម្បីផ្ទៀងផ្ទាត់អក្ខរាវិរុទ្ធ ស្វែងយល់ពីអត្ថន័យនៃពាក្យ និងការប្រើប្រាស់ពាក្យ ក្នុងភាសាខ្មែរឱ្យបានត្រឹមត្រូវ៕៚
ប្រភព៖ khmervirtue.wordpress.com